Έχουμε γράψει και άλλη φορά για το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα το οποίο από πολλές δεκαετίες σχεδόν σε όλα τα κοιμητήρια των πόλεων, αλλά όχι λιγότερο και στα χωριά. Είναι κοινό μυστικό ότι στην Ελλάδα λειτουργεί ένα καλοστημένο σύστημα που εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο. Μια νοσηρή μορφή εμπορίου και εξαγοράς συνειδήσεων εις την οποία εμπλέκονται δημοτικές και εκκλησιαστικές αρχές. Όσοι νομίζουν ότι οι Έλληνες πολίτες που εκδημούν εις τον Κύριον δικαιούνται δυο μέτρα γης κάνουν λάθος. Ο πολιτισμός μας, για τον οποία τόσοι πολλοί επαίρονται, δεν δείχνει σεβασμό όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στο θάνατο. Όλοι γνωρίζουν λίγο πολύ ότι η υπόθεση κοιμητήριο και ενταφιασμός στα αστικά κέντρα έχει εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερα πονεμένη και επικερδή βιομηχανία. Από εκεί και πέρα αρχίζει το παζάρι με τα γραφεία τελετών για την κατηγορία και επίπεδο της εξόδιας ακολουθίας όπου εδώ υπάρχει ένας τσουχτερός τιμοκατάλογος. Για τους περισσότερους που δεν αγόρασαν ιδιόκτητο τάφο, ο ενταφιασμός έχει ημερομηνία λήξης, τρία (3) χρόνια. Σχεδόν όλα τα κοιμητήρια της χώρας είναι χωρισμένα σε ζώνες και κατηγορίες, (όπως τα ξενοδοχεία). Με αυτόν τον τρόπο διαχωρίζονται ταξικά και εκείνοι που εγκαταλείπουν τα εγκόσμια. Εδώ το λένε Ελλάδα, δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να πιάνει την καλή θέση… Και όλα αυτά με τα στραβά μάτια των πνευματικών ανθρώπων της εκκλησίας. Στα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι μόνο, η εξεύρεση τάφου είναι μια περιπέτεια για τους οικείους. Το κόστος αγοράς δυο μέτρων γης για τη τελευταία και μόνιμη κατοικία ακολουθεί και αυτό εμπορική συναλλαγή. Μια άθλια μορφή εσόδων που συχνά αποκρύπτονται.
– Μικρά κοιμητήρια σχεδιασμένα έναν αιώνα πριν για τις ανάγκες μικρών πόλεων, με την ραγδαία αστικοποίηση τα τελευταία 40 – 50 χρόνια έγιναν κυριολεκτικά «αποθήκες». Μια πολιτιστικά απαράδεκτη κατάσταση που βολεύει συμφέροντα του «τριγώνου» Δήμου, Εκκλησία, Γραφεία Τελετών κ.α.
– Οι δήμαρχοι, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες που κόπτονται για το περιβάλλον, ας πάνε ένα ταξίδι στο Βερολίνο, τη Ν. Υόρκη ή την Μελβούρνη της Αυστραλίας για να δουν πως μοιάζουν τα κοιμητήρια σε αυτές τις χώρες. Χωρίς υπερβολή θα δουν τεράστιες νεκροπόλεις σε περιοχές 10 – 30 χλμ. Από τις πόλεις, «φιλοξενούν» τους νεκρούς όπου η εκταφή είναι άγνωστη και φυσικά αδιανόητη.
Γιατί δεν μπορεί να γίνει το ίδιο στην πολιτισμένη και περήφανη Ελλάδα; Οι τοπικές αυτοδιοικήσεις (ΟΤΑ) μαζί με τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες να μεριμνήσουν για την αγορά μεγάλων εκτάσεων 10 – 20 χλμ. Έξω από τα αστικά κέντρα για να δημιουργηθούν σύγχρονες νεκροπόλεις. Με αυτόν τον τρόπο θα λυθεί αυτό το αναχρονιστικό πρόβλημα που υποβαθμίζει τον πολιτισμό και δημιουργεί ποικίλες αδικίες και εντάσεις. Η καύση ως εναλλακτική λύση για το μεγάλο πρόβλημα του χώρου ήρθε ως συνέπεια απαράδεκτων και μακάβριων καταστάσεων που επικρατούν στα νεκροταφεία με την υποχρεωτική εκταφή. Η εκκλησία μοιάζει ιδιαίτερα υποκριτική να καταδικάζει την καύση, αλλά να επιτρέπει την εκταφή. Ούτε οι πρωτόγονοι λαοί, πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, δεν έκαναν εκταφές των νεκρών τους. Αυτό για την Ελλάδα είναι μια νομιμοποιημένη απρέπεια κατά του νεκρού και των συγγενών που μένουν πίσω.
– Η φρίκη της εκταφής πέρα από το ότι είναι αισθητικά απεχθής και ψυχολογικά απαράδεκτη, είναι ένα είδος νομιμοφανούς σύλησης ιερού χώρου, όπως οφείλει να είναι ένας τάφος.
– Και ενώ στην Ελλάδα η αποτέφρωση είναι νόμιμη από χρόνια, όσες φορές έγινε προσπάθεια ανέγερσης αποτεφρωτηρίων, κληρικοί ξεσήκωσαν τις ενορίες τους με κραυγές και η ανέγερση αναβλήθηκε «προσωρινά». Και όπως είναι γνωστό, το προσωρινό είναι μονιμότερο του μονίμου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε εκπομπή στην τηλεόραση μεταξύ πολλών άλλων είπε:
«Ο λαός μας έχει μια πίστη. Η Εκκλησία οφείλει να τη θωρακίσει, να του πει ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε την ταφή. Όποιοι προτιμούν την καύση είναι ελεύθεροι να την επιλέξουν». Αλλά πως; Οι νεκροί να ταξιδεύουν στη Βουλγαρία;
Γιώργος Σταυράκης
Κοινωνιολόγος