Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Απίστευτο! Πλησιάζουν Χριστούγεννα και δεν έχω κάτι ευχάριστο να γράψω. Και μόνον από αυτή την εισαγωγή καταλαβαίνεις, καλή μου φίλη, το πρόβλημα.
Κάθομαι μπροστά στη λευκή οθόνη του υπολογιστή και «δεν βρίσκω λόγια», όπως λέει και ένας φίλος μου σκηνοθέτης. Και, ίσως αξίζει τον κόπο να σου πω την ιστορία:
«Ρε φίλε», του λέω μια μέρα εκεί που καθόμασταν και σχολιάζαμε τους συντρόφους του στην κυβέρνηση. «Πηγαίνεις στη θεατρική πρεμιέρα ενός φίλου και διαπιστώνεις ότι δεν σου άρεσε η παράσταση: Ανεξήγητα αργός σκηνοθετικός ρυθμός, σενάριο με κενά, ερμηνείες επιπέδου σχολικής παράστασης. Διαπιστώνεις, δηλαδή, ένα σύνολο κάτω του μετρίου. Τι λες του φίλου σου όταν σε ρωτήσει στο τέλος της παράστασης; Δεν πρέπει να του πεις τη γνώμη σου;».
«Κανονικά», μου απάντησε, «πηγαίνω κοντά του μαζί με τον πολύ κόσμο, που οι περισσότεροι είναι συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι, αφού είμαστε σε πρεμιέρα, του σφίγγω το χέρι θερμά και του λέω “Δεν υπάρχουν λόγια” δίνοντας τη σειρά μου στον επόμενο. Αν τύχει όμως και ξεφύγει από τον κόσμο που τον περιτριγυρίζει και έρθει προς το μέρος μου να ρωτήσει την άποψή μου, τότε πάλι τον κοιτάζω με έκφραση θαυμασμού και του λέω πριν προλάβει “Δεν βρίσκω λόγια”».
«Και καλά, πιστεύεις ότι με ένα “δεν βρίσκω λόγια” καθάρισες;»
«Φυσικά. Και έχω καθαρή και τη συνείδησή μου. Διότι εγώ εννοώ ότι δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω τη θλίψη μου και την αγανάκτησή μου, ενώ εκείνος που συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι τον έχουν ταράξει στα συγχαρητήρια, νομίζει ότι δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω τον ενθουσιασμό μου. Κατάλαβες;»
«Κατάλαβα. Αλλά τι γίνεται όταν πρέπει να γράψεις κάτι γι’ αυτή την παράσταση;», τον ρώτησα περιμένοντας μια πιο εποικοδομητική απάντηση.
«Αυτό φίλε μου είναι δικό σου θέμα. Εσύ είσαι ο γραφιάς που πρέπει να γράψεις, να εκφραστείς και να αιτιολογήσεις. Γιατί με ρωτάς; Έχεις κάποιο πρόβλημα;»
Αν έχω λέει…