Από τη στήλη ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Πολλές φορές ακούω: «Εσείς οι κριτικοί κινηματογράφου ώρες-ώρες, μας προτείνετε να δούμε ταινίες που δεν βλέπονται και απορρίπτετε ταινίες που πάμε και τις απολαμβάνουμε, με περιπέτεια, δράση, γρήγορα αυτοκίνητα και μπόλικη γρονθοπατινάδα».
Θα σου εξηγήσω. Πριν ενάμιση μήνα περπατώντας στο Μαρούσι, σκόνταψα, έπεσα και πριν προλάβω να κρατηθώ, βρέθηκα μπρούμυτα στο οδόστρωμα με σπάσιμο στο αριστερό χέρι μεταξύ τέταρτου και πέμπτου δάχτυλου και τραύμα στο πηγούνι, από το οποίο το αίμα έτρεχε ποτάμι.
Φυσικά, πήγα στα Επείγοντα του ΚΑΤ, όπου εκεί με κινηματογραφική ταχύτητα (και μπράβο τους), βρέθηκαν από πάνω μου (μετράτε): Μια νοσοκόμα με ένεση αντιτετανικού, ένας αναισθησιολόγος με άλλη σύριγγα για να αναισθητοποιήσει το σαγόνι μου, ένας πλαστικός χειρουργός που μου έκανε τέσσερα ράμματα στο πηγούνι, ένας νευρολόγος που με ρωτούσε επίμονα ποιος είμαι, τι μέρα έχουμε, πόσα δάχτυλα είν’ αυτά, αν ξέρω που βρίσκομαι, αν έχω ζαλάδες και τάση για έμετο. Επίσης, ένας ορθοπαιδικός που μου έκανε ανάταξη του μικρού μου δάχτυλου που κρεμόταν ανέμελο, δύο ακτινολόγοι που ακτινογράφησαν τον αυχένα και το κρανίο για τυχόν σπασίματα, αλλά και το χέρι μου πριν και μετά το γύψο. Τέλος, την ίδια ώρα μια νοσοκόμα, έτρεχε να βρει ένα γναθολόγο, που θα βεβαίωνε αν το σαγόνι μου είναι στη θέση του και τελικά ήρθε να μου πει ότι δεν εφημέρευε γναθολόγος και μπορούσα να «πεταχτώ» μέχρι τον Ευαγγελισμό, αν κάτι πήγαινε στραβά. Και όλα αυτά σε δύο ώρες.
Τότε θυμήθηκα τον Λίαμ Νίσον, που πρόσφατα τον είδαμε και στην περιπέτεια δράσης «Ο επιβάτης», ο οποίος τα τελευταία χρόνια καθιερώθηκε σε ρόλους δράσης, με τον ρόλο ενός συνταξιούχου πράκτορα του Μπράιαν Μιλς, στις ταινίες «Αρπαγή» (1, 2 και 3) να παλεύει με κάτι ζόρικους Βαλκάνιους, οι οποίοι του χτυπούσαν το κεφάλι με γροθιές ή πάνω σε τοίχους και άλλα σκληρά αντικείμενα, του τσάκιζαν τα πόδια με σιδερολοστούς, την πλάτη με μεταλλικά τραπέζια. Επίσης, τον κρεμούσαν με αλυσίδες και αυτός ξέφευγε πηδώντας από μια ταράτσα στον δρόμο και έφτανε στο κρησφύγετό του, με ένα μώλωπα στο κούτελο και κάτι γρατζουνιές χωρίς κανένα σπάσιμο. Πουθενά στο σώμα του. Και φυσικά, πουθενά ορθοπαιδικοί, νευρολόγοι, γναθολόγοι, αναισθησιολόγοι και πλαστικοί χειρουργοί να τον περιθάλψουν, τον συνταξιούχο πράκτορα, όπως έκαναν σε εμένα για ένα δάχτυλο και μια πληγή τεσσάρων ραμμάτων. Και μη σου πω, ότι μόλις έβγαλα το γύψο χρειάζονται φυσιοθεραπείες γιατί πιάστηκε το χέρι μου…
Ύστερα, μου λες πώς γράφουν κριτικές και πώς συνιστούν τις ταινίες οι κριτικοί… Μεγάλη συζήτηση. Βασικά αποδέχονται τη μαγεία του σινεμά, την ψευδαίσθηση. Σε γενικές γραμμές εκτιμούν την ιδέα για το σενάριο, τον τρόπο απόδοσης και τον ρυθμό αφήγησής του, τις ερμηνείες, τη συμβολή της φωτογραφίας και της μουσικής και ένα σωρό άλλα… Κουράστηκε το αριστερό χέρι μου, όμως.