Πρόεδρος για μια ημέρα
Ενώ τα κόκκινα μάτια μου τσούζουν, γράφω δακρύζοντας, όχι από συγκίνηση βέβαια. Τι πράγμα να με συγκινήσει άλλωστε, εδώ που έχουμε φτάσει; Εδώ και λίγες μέρες, έχω τη γνωστή καταρροή που δυσκολεύει την αναπνοή, βάζω το θερμόμετρο και έχω συνεχώς δέκατα. Ο γιατρός μου, μου είπε να μην ανησυχώ. «Θα κάνει τον κύκλο του, καλό φαγητό, ξεκούραση, αποφυγή κλειστών χώρων για το καλό μου και για το καλό των άλλων και το πολύ-πολύ κάποια ασπιρίνη. Για αντιβίωση θα μιλήσουμε μετά από μια βδομάδα περίπου και εφόσον τα συμπτώματα επιμένουν, περαστικά».
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Τα πράγματα όμως δεν είναι εύκολα, αφού η ξεκούραση περιλαμβάνει και την πνευματική ηρεμία και πόσο ήρεμος μπορεί να μείνει κάποιος όταν αρρωσταίνει εν μέσω προεκλογικού αγώνα, ενός αγώνα μάλιστα, που παρόμοιός του δεν έχει ξαναγίνει όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι πρώτη φορά, που τα δύο μεγάλα κόμματα, αντί να εξηγούν στον κόσμο τι πρόγραμμα έχουν, εξηγούν τι θα συμβεί εάν εκλεγεί το άλλο κόμμα. Αυτό δε που έχει μεγάλη πλάκα, είναι τα διαφημιστικά σποτάκια που άρχισαν να παίζονται στην τηλεόραση και τα οποία, αντί να μας πείθουν για κάτι, έχουν ήδη αρχίσει να προκαλούν γέλιο: Ο μικρός (αλλά ψηλός σαν τον πρωθυπουργό) Νικόλας, κάθεται στο παγκάκι με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και τον ακούει να του λέει ότι θα του φτιάξει γήπεδο για να παίζει μπάλα και δεν του απαντά ότι εδώ ένα γήπεδο υποσχεθήκατε στην ΑΕΚ και ακόμα το κλωθογυρίζετε. Από την άλλη, πάλι, ο μικρός (πολύ μικρός) Αλέξης εκτροχιάζει το τρένο και περιμένει τον Πάνο Καμμένο να του εξηγήσει πότε επιταχύνει και πότε φρενάρει, για να διαπιστώσει (ο μικρός Αλέξης) ότι τελικά είναι «πολύ καλός» ο κ. Καμμένος για να πάρει την απάντηση «Καλός και αναγκαίος καλός» (κι εγώ που νόμιζα ότι η έκφραση ήταν «αναγκαίο κακό» και όχι «αναγκαίο καλό»). Το αποκορύφωμα δε του προεκλογικού αγώνα, που δεν άφησε τον πυρετό μου να πέσει, ήταν το προεκλογικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ (διάρκειας 2,5 ωρών περίπου), κατά το οποίο, όλοι είναι διεφθαρμένοι και αποτυχημένοι (πολιτικοί και δημοσιογράφοι που τους υποστηρίζουν), εκτός από αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πρέπει μάλιστα να εκλεγεί πρώτο κόμμα και με αυτοδυναμία. Και για όσους δεν κατάλαβαν, αναφέρομαι στο Αλ-Τσαντίρι Νιουζ της περασμένης Τρίτης, το οποίο ως σατιρική εκπομπή υποτίθεται ότι «σατίρισε» όλους, πλην βεβαίως του κ. Τσίπρα και των δικών του ανθρώπων, που έμειναν στο απυρόβλητο. Μεγαλύτερο προεκλογικό σποτ υπέρ ενός κόμματος δεν έχει ξαναϋπάρξει. Δεν σατίρισε μάλιστα, ούτε εκείνον τον ανεκδιήγητο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όταν ρωτήθηκε σε τηλεοπτικό πάνελ, πού θα βρεθούν χρήματα για την κάλυψη των παροχών που υπόσχονται, απάντησε πως θα κάνουν ό,τι και ο ήρωας της ταινίας «Για μια μέρα πρωθυπουργός» (την είπε και λάθος, αλλά όσοι ξέρουν από κινηματογράφο κατάλαβαν), που άνοιξε τον προϋπολογισμό και έπαιρνε λίγα από δω και λίγα από εκεί για να καλύψει κοινωνικές παροχές. Ποιος να το περίμενε, ότι ολόκληρο κόμμα παίρνει παράδειγμα μια χολιγουντιανή ταινία για να ασκήσει οικονομική πολιτική!
Γι’ αυτό σας λέω: η χώρα δε σώζεται με τίποτα.