Ημεγάλη συζήτηση -και οι αντιδράσεις που την συνοδεύουν- γύρω από την ένταξη των εγκαταστάσεων του ΟΑΚΑ στα ακίνητα του Δημοσίου που, μέσω του πολυνομοσχεδίου, προορίζονται για πώληση και εμπορευματοποίηση, ολοκληρώνει έναν φαύλο κύκλο που ξεκίνησε με το σβήσιμο της φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Ένα κράτος που «φρόντισε» να οδηγήσει όλες τις ολυμπιακές (και όχι μόνο) εγκαταστάσεις στον πλήρη μαρασμό, στην εγκατάλειψη, τη σκουριά και τα σκουπίδια, έρχεται τώρα να θέσει το αδιέξοδο δίλημμα: «Μα τι να κάνουμε, έχουμε την ευκαιρία να τις αξιοποιήσουμε, να φέρουν χρήματα στα δημόσια ταμεία και να πάψουν να αποτελούν φαντάσματα».
Ας παίξουμε, λοιπόν, τον ρόλο του συνηγόρου της κυβέρνησης κι ας υποθέσουμε ότι είμαστε απολύτως σύμφωνοι με τη διαδικασία της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, με στόχο την περίφημη «ανάπτυξη». Κι ότι, εφόσον εμείς δεν μπορέσαμε μόνοι μας, ας «μοιραστούμε» τα «φιλέτα» μας με τους ξένους για τα επόμενα 100 χρόνια μήπως και καταφέρουμε να τα αναπτύξουμε βρε αδερφέ.
Ωραία. Πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν πρόκειται για «εν λευκώ» παράδοσή τους στα χέρια των «καρχαριών»; Πόσο σοβαρός και με το απαιτούμενο κύρος θα είναι ο κρατικός έλεγχος, ώστε να μη κυριαρχήσει η σκληρή νεοφιλεύθερη ασυδοσία που καταρρακώνει αξίες και εξαθλιώνει το εργατικό δυναμικό στο βωμό του κέρδους; Θα γίνονται έλεγχοι νομιμότητας και άρτιας εκτέλεσης των σχετικών συμβάσεων-συμβολαίων παραχώρησης; Κι αν διαπιστώνονται παραβάσεις, παρανομίες και μη τήρηση των συμφωνηθέντων, θα επιβάλλονται οι όποιες προβλεπόμενες κυρώσεις;
Στο πρόσφατο παρελθόν, όταν θέλαμε να περιγράψουμε τον «κατήφορο» του κρατικού κύρους και της χαμένης πολιτικής οντότητας των κυβερνήσεων, κάναμε λόγο υποτιμητικά για «διαχειριστές». Πλέον, μετά από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ούτε καν αυτόν τον χαρακτηρισμό δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε.
Εφόσον τα πάντα (ξε)πωλούνται σε ιδιώτες και θα μανατζάρονται κατά το ήμισυ (;) από τους Ευρωπαίους εταίρους μας για τα επόμενα 100 χρόνια, ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος του κράτους και της Βουλής; Να κάθονται και να «σκοτώνονται» για το χόμπι τους στα έδρανα και τα τηλεοπτικά παράθυρα; Για ποιους λόγους θα έρθουν να ζητήσουν την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές; Για να παριστάνουν τις «γλάστρες» ενός κράτους-κομπάρσου, που θα ζει στη σκιά ενός κακοπαιγμένου έργου με πρωταγωνιστές τις πολυεθνικές εταιρίες, τους μεγαλοεργολάβους και τους ευρωπαίους φίλους μας και ξεπουλημένες ακόμη και τις βασικές υποδομές και πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας;
Η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει ασφαλώς και τα καλά της. Όπως και η ύπαρξη ενός συγκροτημένου, ισχυρού και συμμαζεμένου κράτους. Η χρυσή τομή μεταξύ των δύο μπορεί να αποτελεί το «κλειδί». Διαφορετικά, ούτε η νεοφιλελεύθερη ασυδοσία, αλλά ούτε ο «πελατειακός-κομματικός» κρατισμός της υπερφορολόγησης και των δαπανών, μπορούν να βγάλουν την κοινωνία μας από το αδιέξοδο. Και ο φαύλος κύκλος θα διαιωνίζεται…