Υπάρχουν δύο αρχετυπικά «μοντέλα» επίλυσης μιας διαφωνίας ή ενός προβλήματος. Τον έναν τον δίδαξε ο Μέγας Αλέξανδρος με το κόψιμο του Γόρδιου Δεσμού «μια κι έξω», με το σπαθί του. Τον άλλον τον δίδαξε ο Σολομών, με την ιστορία του βρέφους που απείλησε να το κόψει στα δύο και να το μοιράσει στις δύο «επίδοξες» μανάδες του, ώστε να δει ποια θα «λυγίσει» πραγματικά και να συμπεράνει ότι αυτή είναι η μητέρα.
Στην περίπτωση του γνωστού και πολυσυζητημένου τραγικού δυστυχήματος στην Αθηνών – Λαμίας την περασμένη Κυριακή, δεν υπάρχει χώρος για «Σολομώντια λύση» των υπαιτίων του δράματος, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες. Ο Γόρδιος Δεσμός λύνεται πολύ εύκολα «μια κι έξω». Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει υπαίτιος. Ας ξεκαθαριστεί επιτέλους αυτό. Έχουμε από τη μια έναν οδηγό που σταμάτησε με την οικογένειά του στον παράδρομο, στάθμευσε κανονικότατα εκεί όπου προβλεπόταν. Κι έχουμε από την άλλη έναν οδηγό που αποφάσισε να δοκιμάσει στο έπακρο τις δυνατότητες του αυτοκινήτου του, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μιας και το οδόστρωμα ήταν άδειο, άρα «μπόσικο» για «σανίδωμα». Παρανομώντας ευθύς εξαρχής δηλαδή.
Η τραγική κατάληξη της απόφασής του, καθορίστηκε εν πολλοίς και από αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «μοίρα», «τύχη», «ριζικό» και δεν ξέρω πώς αλλιώς. Ολόκληρη… Ελλάδα υπήρχε γύρω από την Πόρσε κι όμως, πήγε κι έπεσε στο μοναδικό σταματημένο αυτοκίνητο σε μια ολόκληρη περιοχή. Η «μοίρα», λοιπόν, ήταν απίστευτα εκδικητική. Θανατικό για μια μητέρα και το παιδί της, θανατικό για δύο νέους ανθρώπους και ένας πατέρας να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα μπορούσε να έχει βγει ένα λεπτό νωρίτερα από την τουαλέτα και να είχε ακόμη την οικογένειά του δίπλα του. Θα μπορούσε να βγει μισό λεπτό νωρίτερα και να είναι κι εκείνος μέσα στο αμάξι την ώρα της σύγκρουσης. Τι τα θες τι τα γυρεύεις, θα μου πείτε, αλλά ορισμένα πράγματα σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τα νήματα που κινούν την πορεία των ανθρώπων.
Επειδή, όμως, στην Ελλάδα βρισκόμαστε, η κοινή γνώμη κατάφερε για μια ακόμη φορά να στρέψει εντελώς αλλού την κουβέντα. Όπως και στην περίπτωση Παντελίδη, έτσι και τώρα, αντί να θορυβηθούμε από τις τραγωδίες που πήραν τόση έκταση για να τις χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα προς αποφυγή στα παιδιά μας, στη μια περίπτωση ψάχνουμε να βρούμε ποιος ήταν ο οδηγός και στην άλλη αν το δυστύχημα είχε… ταξική προέλευση.
Λες και στους δρόμους – καρμανιόλες της πατρίδας μας αυτοί που οδηγούν μεθυσμένοι, αυτοί που τρέχουν σαν παλαβοί, αυτοί που παραβιάζουν φανάρια και stop, αυτοί που δεν βάζουν ζώνες ασφαλείας στα παιδιά τους, αυτοί που δεν ανάβουν φλας, αυτοί που μιλούν στο κινητό τους, αυτοί που κάνουν σφήνες διαγώνιες, διαιρούνται σε πλούσιους και φτωχούς. Σε εκπαιδευμένους και απαίδευτους διαιρούνται. Και σε τούτο τον τόπο η ζυγαριά έχει γύρει προ πολλού προς τους δεύτερους. Με την Πολιτεία απλά να παρακολουθεί, καταγράφοντας τους εκατοντάδες θανάτους και τους χιλιάδες τραυματισμούς κάθε έτους, αντί να παρέμβει δραστικά για να σώσει τα παιδιά της από αυτή τη διαχρονική σφαγή…