«Πέρασε και δεν ακούμπησε» ή μήπως «δεν πέρασε, αλλά ακούμπησε»; Ο λόγος για τις ολλανδικές εκλογές και την παγίωση του εκπροσώπου της ακροδεξιάς σε κεντρικό πολιτικό ρόλο στη «χώρα της τουλίπας». Μπορεί η Ευρώπη να ανακουφίστηκε βλέποντας ότι δεν κέρδισε τις εκλογές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τελείωσαν εδώ. Άλλωστε το είπε ευθέως και ο ίδιος ο Βίλντερς: «Ο Ρούτεν δεν έχει τελειώσει ακόμη μαζί μου». Την ίδια στιγμή, ο… «καλός μας φίλος» Ντάισελμπλουμ βλέπει την πολιτική του καριέρα να βυθίζεται και τη θέση του στο Eurogroup να τρίζει επικίνδυνα. Και τι ειρωνεία, αλήθεια, το κόμμα του να είναι το… «Εργατικό».
Τα μηνύματα και από τις ολλανδικές εκλογές είναι σαφή: Την ώρα που ένας ακραίος τεχνοκράτης που βλέπει αριθμούς αντί για ανθρώπους, καταβαραθρώνεται, ένας ακραίος λαϊκιστής, πουλώντας φόβο και μισαλλοδοξία, αναρριχάται. Κάτι ανάλογο έγινε στις ΗΠΑ, ενώ είχε προηγηθεί το Brexit στη Μεγάλη Βρετανία. Στη Γαλλία η Λεπέν καραδοκεί και γενικώς η άκρα Δεξιά δείχνει να ισχυροποιείται παγκοσμίως. Και ξέρετε κάτι, φίλοι αναγνώστες; Και στα μέρη μας κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Και θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα, αν το εγχώριο ακροδεξιό κόμμα είχε «εξυπνότερη» πολιτική καθοδήγηση και ρητορική, αντί να επιδίδεται σε κοινούς «χουλιγκανισμούς».
Ωστόσο, τα βαθύτερα συμπεράσματα από το σκοτεινό σύννεφο που για μια ακόμη φορά επισκέπτεται την Ευρώπη (ευτυχώς δεν έχει κρύψει ακόμη τον «ήλιο» και τον «ουρανό» της) εξακολουθούν να μη γίνονται κατανοητά από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών (και) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, η έλλειψη οράματος, τα συνεχή λάθη ως προς την αποτελεσματική αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού, ο φόβος για το αβέβαιο «αύριο», η διάβρωση των εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων στον βωμό της απρόσωπης πολυπολιτισμικότητας, η αδυναμία των θρησκευτικών συστημάτων να σταθούν στο ύψος της αποστολής τους, είναι μερικές μόνο από τις σοβαρές παθογένειες που προκύπτουν από αυτή τη χαοτική νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της πραγματικότητας.
Το δικαίωμα στο όνειρο, στην ατομική ανεξαρτησία, στα εργατικά δικαιώματα, για μια αξιοπρεπή και χαρούμενη ζωή σε μια ασφαλή και ευημερούσα κοινωνία, φθίνει μέρα με τη μέρα. Και εμείς στην Ελλάδα το βιώνουμε πρώτοι απ’ όλους εδώ και χρόνια.
Πού θα οδηγήσει όλο αυτό το χαοτικό σκηνικό; Η ιστορία έχει διδάξει ότι οδηγεί στην αυτορρύθμιση μεν, αλλά με βίαιο και άκρως αιματηρό τρόπο. Και ότι υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι ακραίοι τύποι για να τη φέρουν εις πέρας, εκμεταλλευόμενοι τη δυστυχία και το αδιέξοδο των πολλών. Μπορεί η Ευρώπη (και η Αμερική) να διδαχθούν εγκαίρως από τα ιστορικά μεγάλα λάθη του Δυτικού πολιτισμού, ώστε να μην επαναληφθούν; Έως τότε, ο πάλαι ποτέ ιδεατά λαμπερός ουρανός της Ενωμένης Ευρώπης θα παραμένει γκρίζος και μουντός…