Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Eνας χρήστης social media περιέγραψε την κατάσταση ακριβώς όπως είναι: «Έλληνες τσακώνονται και βρίζονται ακόμη και για τους τελικούς του… NBA! Πόσο πιο χαμηλά;». Αυτό ακριβώς. Πόσο πιο χαμηλά θα πέσει το επίπεδο; Αυτά που ζούμε και διαβάζουμε το τελευταίο διάστημα είναι πραγματικά ανησυχητικά για την πορεία της κοινωνίας μας.
Στον βωμό του like, του follow και του share, ο κάθε «πικραμένος» στάζει απίστευτη χολή, κυνισμό, σαρκασμό, ειρωνεία. Και αυτή η τάση μεταφέρεται και στον «αληθινό κόσμο». Για παράδειγμα, βγήκαν ένα σωρό άνθρωποι να επιπλήξουν τον αντιπεριφερειάρχη Γιώργο Καραμέρο για το, όντως άκαιρο, διαδικτυακό σχόλιό του λίγες ώρες μόλις από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, λέγοντας ότι δεν σεβάστηκε την περίσταση. Σωστά; Σωστά. Και δύο ημέρες μετά, πολλοί εξ αυτών γιούχαραν τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα έξω από την εκκλησία όπου βρισκόταν το φέρετρο με τον εκλιπόντα. Άντε βγάλε άκρη…
Λίγες ημέρες νωρίτερα προκλήθηκε σάλος από την ανάρτηση του δημοσιογράφου και ειδικού γραμματέα της ΕΣΗΕΑ Γιώργου Φιλιππάκη ότι δεν θα τον ενοχλούσε αν έσκαγε βόμβα στα πόδια του προέδρου της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, όπως έσκασε στα χέρια του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Χαμός κυριολεκτικά. Λίγες ημέρες μετά, βλέποντας τη σχετική φωτογραφία στο διαδίκτυο, κάποιοι εύχονταν να έσκαγε βόμβα στον πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πρώην πρωθυπουργούς που βρίσκονταν μαζεμένοι μπροστά στη σορό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Μίσος στην πολιτική, μίσος στον αθλητισμό, μίσος στα καλλιτεχνικά, κατάρες, ξεκατινιάσματα, μπηχτές, χυδαίες ύβρεις ακόμη και σε νεκρούς, απειλές, μαύρο χιούμορ (που δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση όταν είναι διαρκώς μόνο μαύρο) συνθέτουν μια εικόνα κοινωνικής παθογένειας που διογκώνεται ολοένα και περισσότερο όσο η χώρα παραμένει βουτηγμένη στον μνημονιακό της βούρκο, παίρνοντας ελάχιστες ανάσες πριν αυτός την απορροφήσει τελείως.
Το θέμα είναι ποιος θα θελήσει να της πετάξει το κλαδί για να πιαστεί, να μη βουλιάξει και σιγά σιγά να ανασυρθεί στην επιφάνεια και να πατήσει σε στέρεο έδαφος. Όσο όμως συνεχίζεται αυτή η απίστευτη διχόνοια για κάθε τι (ακόμη και για το… NBA όπως λέγαμε στην αρχή), το κλαδί το χρησιμοποιούμε για να βαράμε το κεφάλι της κοινωνίας μας, βουλιάζοντάς την οριστικά στη λάσπη του αρνητισμού, της εμπάθειας, του μίσους και της στείρας αντιπαράθεσης…