Στην τελική ευθεία εισέρχονται πλέον οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, η οποία μεταβλήθηκε σε σήριαλ με πολλά επεισόδια. Τη Δευτέρα, εκτός απροόπτου, θα φτάσουν στην Αθήνα οι εκπρόσωποι των θεσμών για να ξεκινήσουν πάλι οι συζητήσεις στο Χίλτον και να επέλθει η τεχνική συμφωνία που θα οδηγήσει στην ψήφιση των μέτρων από τη Βουλή και την τελική απόφαση από το Eurogroup.
Μέσα στο Σαββατοκύριακο που τρέχει, η κυβέρνηση αναμένει μαντάτα από την Ουάσιγκτον και την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, καθώς το Ταμείο θα ξεκαθαρίσει τη στάση του σχετικά με τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα και τον οδικό χάρτη που θα ακολουθηθεί -εφόσον συμφωνήσουν και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί- για τη διευθέτηση του χρέους. Προϋπόθεση την οποία θεωρεί απαραίτητη η ελληνική πλευρά για να εφαρμοστούν τα μέτρα που συμφωνήθηκαν στο Eurogroup της Μάλτας.
Παράλληλα, τα στοιχεία που ήδη δημοσιοποίησε το ΔΝΤ για τα πρωτογενή πλεονάσματα οδηγούν στο άνοιγμα της συζήτησης για την αναθεώρηση των στόχων του 3,5% μετά το 2018. Επειδή, όμως, ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες, η εκτίμηση του Ταμείου ότι ο στόχος δεν θα επιτευχθεί το 2018 ενδέχεται να φέρει νέα μέτρα. Που μπορεί να αρνείται η κυβέρνηση -έχοντας, ωστόσο, ήδη συμφωνήσει στην εφαρμογή των μέτρων για το αφορολόγητο και τις συντάξεις την περίοδο 2019-2020- αλλά και η ίδια παραδέχεται πως θα φέρει ο «κόφτης». Δηλαδή, ο επονομαζόμενος «αυτόματος μηχανισμός δημοσιονομικής προσαρμογής».
Επιχειρώντας πάντως να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, η κυβέρνηση εστιάζει στις λάθος προβλέψεις του ΔΝΤ, με αποκορύφωμα το 0,1% που έγινε 3,3% για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016. Και αυτό είναι πράγματι ένα σημείο που έχει απόλυτο δίκιο. Διότι στις λανθασμένες προβλέψεις του ΔΝΤ στηρίχθηκαν πολλές παραδοχές και του πρώτου και του δεύτερου και του τρίτου Μνημονίου και παρά τη συγγνώμη του Ταμείου για τους περίφημους «πολλαπλασιαστές», εκείνο εξακολουθεί να εμμένει μονόπλευρα στη λιτότητα.