Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι το εύκολο καταφύγιο του λαϊκισμού στις δύο πλευρές του Αιγαίου και μια εν δυνάμει ωρολογιακή βόμβα
H υπόθεση της παραχώρησης ασύλου στον έναν από τους Τούρκους στρατιωτικούς που διέφυγαν στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016, αναθέρμανε την ελληνοτουρκική πάγια εχθρότητα, και μάλιστα λίγες μόλις εβδομάδες μετά την… «ιστορική» επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα! Όσοι ήλπιζαν ότι η πρώτη αυτή επίσκεψη Τούρκου προέδρου μετά από πολλές δεκαετίες θα έφερνε κάποια θετική αλλαγή στις πολύπαθες διμερείς σχέσεις, απλά αγνόησαν την πραγματικότητα!
Εχθρότητα… «ιδρυτική»!
Μαζί με το Παλαιστινιακό και το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούν δομικά διμερή και διεθνή προβλήματα, τα οποία είναι αδύνατο να λυθούν με ειρηνικό τρόπο και με τις ισχύουσες αναλογίες ισχύος. Για τον λόγο αυτό, οι αναγνώστες μας σπάνια θα διαβάσουν κάτι που να αφορά τα πιο πάνω προβλήματα στις σελίδες αυτές. Αθεράπευτα ρεαλιστές, αφήνουμε το προνόμιο αυτό στους πολυάριθμους «τουρκολόγους», που σπαταλούν αμέτρητες σελίδες «αναλύσεων», με έναν κοινό παρονομαστή: δεν υπάρχει ομαλή και μόνιμη λύση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στο Κυπριακό!
Χαρακτηριστικό και… συστατικό σημείο της ελληνοτουρκικής εχθρότητας είναι η αναφορά του Αυγούστου 1922 στην ιστοριογραφία των δύο χωρών, αλλά και στη συνείδηση των δύο λαών. Στην Ελλάδα αναφέρεται ως «Μικρασιατική καταστροφή» και είναι ανεξίτηλα γραμμένη με μαύρα γράμματα ως εθνική καταστροφή ισάξια της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ενώ στην Τουρκία αποτελεί την μια από τις δύο μεγάλες εθνικές γιορτές! Κάθε 30ή Αυγούστου χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πατριωτική θέρμη. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν στην πρώτη σελίδα τους μεγάλα πορτρέτα του Ατατούρκ και μερικές φορές μοιράζουν σημαίες. Όλοι καλούνται να σημαιοστολίσουν, η Τουρκία σκεπάζεται από κόκκινο και άσπρο. Ο Τύπος γεμίζει επίσημες δηλώσεις και γίνονται γιορτές που θυμίζουν την ελληνική χούντα, όπου κομπάρσοι αναπαριστούν τη σκηνή της άλωσης της Σμύρνης, κατεβάζοντας την ελληνική σημαία και αντικαθιστώντας τη με τα τουρκικά χρώματα! Οι Τούρκοι εθνικιστές και ισλαμιστές αρέσκονται να συνδέουν την 26η Αυγούστου του 1071 -που είχε σημάνει την ήττα του Βυζαντίου από τους Σελτζούκους Τούρκους- με την 30ή Αυγούστου του 1922, υπογραμμίζοντας τη «συνέχεια εννέα αιώνων μαχών εναντίον του ίδιου εχθρού»!
Δυσανάλογα μεγέθη…
Η σύγκριση της σημερινής Τουρκίας με την Ελλάδα γίνεται συνήθως σε επίπεδο στρατιωτικής ισχύος και διπλωματικής ικανότητας. Και στα δύο πεδία υστερούμε κατά κράτος! Η δε απόσταση μεγαλώνει συνεχώς, καθώς ο Ερντογάν κατέστησε τη στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας απόλυτη προτεραιότητα, με τρομακτικές για τη χώρα μας παραμέτρους. Τόσο η σύνθεση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων όσο και η ραγδαία άνθηση της τουρκικής στρατιωτικής βιομηχανίας, βρίσκονται σε κάθετη αντίθεση με τα αντίστοιχα ελληνικά μεγέθη! Αν, μάλιστα, γίνει μια ανάλογη σύγκριση με όσα ίσχυαν πριν μόλις τρεις δεκαετίες, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα!
Στις σελίδες αυτές δεν χαϊδεύουμε αυτιά, αλλά ούτε διασπείρουμε πανικό. Λέμε απλά την αλήθεια. Ο Ερντογάν ξεπερνά τα μεγάλα προβλήματα που ο ίδιος δημιούργησε στη Συρία και καθίσταται εκ νέου επικίνδυνος. Σε επόμενα άρθρα μας θα αναφερθούμε στους κινδύνους αυτούς…