Οι εικόνες που κατακλύζουν τα χαζοκούτια μας τους τελευταίους μήνες είχαν κυρίως να κάνουν:
1. Με τον βομβαρδισμό αμάχων από πυροβολικό, άρματα και αεροπορία (κυρίως στη Γάζα και την Ουκρανία), το θάνατο ή τραυματισμό αθώων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων και τέλος τη φρικτή δράση των «τρομοκρατών», συμμάχων της Δύσης, στην κατεστραμμένη (απ’ αυτούς…) Μέση Ανατολή.
2. Με τις νεότερες εξελίξεις των Αμερικανών/ίδων σταρ (ηθοποιών ή τραγουδιστών, κυρίως…), τόσο στην προσωπική τους ζωή (ερωμένες, διαζύγια, υιοθεσίες, διακοπές κλπ) όσο και στην «καριέρα» τους (ποσά που εισπράττουν, κιλά που χάνουν ή παίρνουν κλπ).
Από την πληθώρα των πραγματικών ειδήσεων που «χάνονται στην αξιολόγηση», διαλέγω μια, σίγουρα όχι την σημαντικότερη ή καθοριστικότερη. Απλά την ενδεικτικότερη: Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικόλας Μαδούρο, μόλις είδε τις πρώτες φρικτές εικόνες από τη Γάζα, διέταξε την προετοιμασία ενός ειδικού αεροσκάφους με βοήθεια για τους βομβαρδιζόμενους αποκλεισμένους, το οποίο πράγματι προσγειώθηκε στο Κάιρο! Τι είπατε; Ότι δεν είδατε, δεν ακούσατε και δεν διαβάσατε τίποτε; Πρώτη φορά είναι;
Διαβάστε την συγκινητική επιστολή του Φιντέλ Κάστρο, καταλάβετε το μέγεθος της παραπληροφόρησης, θαυμάστε αυτούς τους δύο ανθρώπους και μοιραστείτε αυτό το μήνυμα!!!
Το ελάχιστο που μπορείτε να κάνετε…
Χθες με επισκέφθηκε ο Πρόεδρος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, ο οποίος πραγματοποίησε ταξίδι στο εξωτερικό, σχετικό με την υπεράσπιση σημαντικών πετρελαϊκών συμφερόντων της χώρας του.
Στο πέρασμά του από την Κούβα εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να έρθει σε επαφή μαζί μου και να με χαιρετήσει προσωπικά, όπως είχε υποσχεθεί στις 13 Αυγούστου του τρέχοντος έτους, όταν απέκτησα το προνόμιο να κλείσω τα 88 μου χρόνια. Εκείνη την ημέρα μου χάρισε κάποια φρούτα, ανάμεσά τους, κάποια πολύ μικρά σαν πέρλες, που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου κι έχουν εξαιρετική γεύση. Επίσης μου χάρισε μία αθλητική φόρμα, δώρο των Βενεζουελάνων αθλητών που αναζητούν δάφνες για τη χώρα τους.
Μου έδωσε ιδιαίτερη χαρά που εκπλήρωσε τόσο σύντομα την επίσκεψή του, όχι μόνο για την τιμή της παρουσίας του και της ταχείας δράσης που απαιτεί το δύσκολο έργο να συνεχίσει τον επικό αγώνα του Ούγκο Τσάβες, αλλά επίσης και για τις εξαιρετικές αποφάσεις που εκπληρώνει.
Ο κόσμος μας βιώνει μία εξαιρετική και μοναδική στιγμή. Κάθε μέρα αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που το αναγνωρίζουν αυτό. Μεταξύ πολλών γεγονότων, ένα από τα πιο δραματικά είναι η γενοκτονία που διεξάγεται στη Λωρίδα της Γάζας, όπου 1,8 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν εγκλωβισμένοι μεταξύ της ερήμου, της θάλασσας και της στρατιωτικής δύναμης μιας χώρας της Μέσης Ανατολής, όπου η ισχυρότερη αυτοκρατορία που έχει ποτέ υπάρξει, έχει δημιουργήσει, μέσα σε μισό αιώνα και με κόστος που πλησιάζει τα εκατό δισεκατομμύρια δολάρια, μια εξελιγμένη στρατιωτικά και πυρηνικά δύναμη. Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται: Ποιος κυβερνάει ποιον; Οι Ηνωμένες Πολιτείες το Ισραήλ ή το Ισραήλ τις Ηνωμένες Πολιτείες;
Τα γεγονότα είναι ορατά. Προγραμματισμένοι πύραυλοι, γρήγορα και ακριβή βομβαρδιστικά, πυροβολικό και σύγχρονα τεθωρακισμένα, επιτίθενται σε κτήρια γεμάτα με ανθρώπους, καθώς και νοσοκομεία, σχολεία και υπηρεσίες, σκοτώνοντας παιδιά, νέους, ηλικιωμένους, μητέρες και πατέρες ανυπεράσπιστους.
Χωρίς να αναφερθούμε σε προηγούμενες χιλιετίες, αλλά σε μάχες που συνέβησαν πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: ο πόλεμος της Αιθιοπίας, ο εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας, ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα, ο πόλεμος της Ιαπωνίας για να κατακτήσει την Κίνα, παρεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λατινική Αμερική∙ γεγονότα που προκάλεσαν αναστάτωση, αλλά δεν έχουν καμία ομοιότητα με τις ανατριχιαστικές σκηνές που σήμερα παρατηρούνται στις εικόνες που κάθε πολίτης βλέπει στο σπίτι του από την τηλεόραση. Το χάος είναι εμφανές στην παγκόσμια πολιτική σκηνή!
Για αυτό κατέληξε τόσο χρήσιμη η συνάντηση με τον Πρόεδρο Μαδούρο. Μου φάνηκε, ωστόσο, ότι η σιωπή δεν θα ωφελήσει κανέναν. Με κάθε ειλικρίνεια τον συγχάρηκα για αυτά που κάνει για τον μαρτυρικό λαό της Λωρίδας της Γάζας. Οι χώρες που ζουν μία τραγωδία αξίζουν μία συνεχή βοήθεια, ισότιμη με τους πόρους της χώρας που τους την προσφέρει, όσο δύσκολη και αν είναι η δική της κατάσταση. Αυτό έκανε η Κούβα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της, στο πλαίσιο του έντονου αποκλεισμού από τους Αμερικανούς που διαρκεί για πάνω από μισό αιώνα.