Ο κάποτε πολλά υποσχόμενος «καλός μαύρος πρόεδρος» είναι βέβαιον ότι είχε την ατυχία να υπηρετήσει τις δύο θητείες του στη χειρότερη μεταπολεμική φάση του αμερικανικού καθεστώτος. Με την έναρξη της θητείας του το 2008, έσκασε στα χέρια του η πρώτη βόμβα της αμερικανικής φούσκας υπερχρέωσης! Στην πορεία εμφανίστηκαν όλοι οι κακοήθεις όγκοι από τις επεμβάσεις του προκατόχου του στη Μέση Ανατολή, με αποκορύφωμα το πρωτοφανές δράμα του Ιράκ.
Δεν είναι, λοιπόν, θέμα προσωπικής ανικανότητας. Ο Ομπάμα σίγουρα δεν είναι χειρότερος από τον Μπους ή τον Κλίντον. Όμως η μέχρι πρότινος επίδοξη «μοναδική υπερδύναμη» έχει σαφώς εξαντλήσει τις δυνατότητες ελέγχου των διεθνών εξελίξεων, ενώ η οικονομία της συντηρείται ακόμη με τις γνωστές τρεις… «διασωληνώσεις»: Το τύπωμα δολαρίων, τις πολυεθνικές και το (ακόμη) ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα, βλέπε τον «καπιταλισμό – καζίνο».
Νοσηρές αλχημείες…
Οι εγκάθετοι οικονομικοί αναλυτές των κατευθυνόμενων δυτικών ΜΜΕ έχουν δύσκολο έργο. Από τη μια επιχειρούν συστηματικά να σπείρουν αμφιβολίες για το μέλλον της κινεζικής οικονομίας, προβλέποντας κάθε τρεις και λίγο… «πτώση της ανάπτυξης» (ένας εγχώριος «ειδικός», στην εφημερίδα του χοντρού με τις σακούλες της Ελβετίας, είχε πριν τέσσερα χρόνια προβλέψει… ύφεση!), «σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων», «πτώση των εξαγωγών» και άλλα πολλά καταστροφικά σενάρια, που φυσικά ουδέποτε επιβεβαιώνονται…
Από την άλλη, οι «αναλυτές» οφείλουν να αποδείξουν την επικείμενη «ανάκαμψη» της αμερικανικής οικονομίας, που θα επιτρέψει στην κάποτε κοσμοκράτειρα να συνεχίσει το θεάρεστο έργο της καταστροφής των ενοχλητικών αντιπάλων της. Έτσι, αντλώντας ελπίδες από την τεχνική αισιοδοξία που καλλιεργεί το «σχιστολιθικό αέριο», επιτίθενται κατά της γυμνής αλήθειας. Και μάλιστα ακριβώς στην αχίλλειο πτέρνα του αμερικανικού καθεστώτος: την απασχόληση.
Με «σημαία» τις υποτιθέμενες «200.000 νέες θέσεις εργασίας» κάθε μήνα και τον μύθο περί «ανεργίας 6,2%», προσπαθούν να πείσουν τους «επενδυτές» ότι η αμερικανική οικονομία βαδίζει πλέον προς νέες επιτυχίες.
Και η ωμή πραγματικότητα
Από το 2009, που υποτίθεται ότι το Αμερικανιστάν βγήκε από την ύφεση, εμφανίζονται «στα χαρτιά» 8 εκατομμύρια «νέες θέσεις εργασίας». Ιδού η άλλη όψη της πραγματικότητας, όπως μόνον η ΑΜΑΡΥΣΙΑ τολμά να τη γράψει:
1. Στο ίδιο διάστημα (2009-2014), ο αριθμός των νέων ικανών προς εργασία ατόμων ξεπέρασε τα 12 εκατομμύρια! Δηλαδή, για κάθε τρεις νέους που αναζητούν δουλειά, υπάρχουν (στα χαρτιά, πάντοτε…) δύο θέσεις εργασίας!
2. Ο παραπάνω αριθμός είναι επίσης πλασματικός, επειδή όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να παραμένουν στις εργασίες τους μετά τα 65, είτε επειδή δεν αρκεί η σύνταξή τους ή και επειδή δεν έχουν δικαίωμα σύνταξης!
3. Όπως πλέον γνωρίζουμε καλά και από την ελληνική πραγματικότητα, μεγάλο ποσοστό των πολυδιαφημιζόμενων «νέων θέσεων εργασίας» αποτελούν οι απασχολήσεις με μειωμένο ωράριο, οι ανασφάλιστες, οι άθλια αμειβόμενες και οι επιδοτούμενες προσωρινής διάρκειας! Λιγότεροι από τους μισούς Αμερικανούς απασχολούμενους έχουν μια δουλειά πλήρους απασχόλησης, με τις νόμιμες κοινωνικές ασφαλίσεις!
4. Σύμφωνα με την Κεντρική Τράπεζα (FED), όλο και λιγότεροι Αμερικανοί διαθέτουν μια θέση εργασίας, που να τους επιτρέπει να συντηρούν οικογένεια! Το χειρότερο φαινόμενο αποκαλείται «παραίτηση απ’ την ελπίδα»: Μόλις 63% των ικανών προς εργασία συμμετέχουν ενεργά στην αναζήτηση νέας θέσης! Οι υπόλοιποι έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια, οδηγώντας τον αριθμό των μακροχρόνια ανέργων σε συνεχή ιστορικά ρεκόρ!
Και, επειδή οι στατιστικές δεν επιδέχονται προπαγανδιστικές σπέκουλες, μάθετε ότι ένας Αμερικανός που απολαμβάνει μια από τις σπάνιες καλοπληρωμένες θέσεις πλήρους απασχόλησης με ασφαλίσεις, κερδίζει σήμερα πολύ λιγότερα απ’ ότι πριν 40 χρόνια!
Όσοι, παρ’ όλα αυτά, επιμένουν να βλέπουν «ανάκαμψη» στη μεγάλη εικόνα της αμερικανικής οικονομίας, ανήκουν σε μια από τις γνωστές δύο κατηγορίες: κατασκευαστές φρούδων ελπίδων κατ’ επάγγελμα ή ηλίθιοι κατά συρροή!
Χρήστος Φωτιάδης