Με αφορμή την συμπλήρωση 40 ετών από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο ο πρόεδρος του συλλόγου «Η Αναγέννηση» Γιώργος Κουτσικάκης και η δημοτική κίνηση ΛΥΚΟΒΡΥΣΗ-ΠΕΥΚΗ 2020, εξέφρασαν τις σκέψεις τους για τη θλιβερή αυτή επέτειο.
Γιώργος Κουτσικάκης, πρόεδρος του συλλόγου «Η Αναγέννηση»
«Η πρώιμη γενιά της μεταπολίτευσης»
«Εμείς που στην εξέγερση της Νομικής και του Πολυτεχνείου κάναμε τα πρώτα σκιρτήματα αναζήτησης και συμμετοχής ενώ βιώναμε ταυτόχρονα την εφηβεία μας είμαστε η πρώιμη γενιά της μεταπολίτευσης.
Είμαστε τυχεροί γιατί δεν ζήσαμε τον ξεριζωμό, τον πόλεμο, την αντίσταση, τον εμφύλιο τις φυλακές και τις εξορίες όπως οι δύο προηγούμενες γενιές. Χρωστάμε σ΄ αυτές τις γενιές και ακουμπάμε σ’ αυτές. Γνωρίζουμε από πού ξεκινήσαμε, πώς προχωρήσαμε και αναζητούμε το πού θα πάμε που θέλουμε να είναι οπωσδήποτε καλύτερο.
Μεγαλώσαμε με την έννοια της συμμετοχής και της προσφοράς. Πολλοί μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε πιο όμορφο, πιο δίκαιο. Οργανωμένοι σε πολιτικά κόμματα αριστερών κυρίως αποκλίσεων, σε συλλόγους, σε συνδικάτα με συνελεύσεις, αντιπαραθέσεις, διαδηλώσεις, πορείες, απεργίες. Να διώξουμε τους συνεργάτες της χούντας από τα πανεπιστήμια. Να βαθύνουμε τη δημοκρατία παντού.
Ήμασταν όλοι το ίδιο; οι περισσότεροι. Ήταν ο χαρακτήρας και το πνεύμα της εποχής για δημοκρατία και πρόοδο.
Σπουδάσαμε και δουλέψαμε με περισσότερη άνεση απ΄ ότι οι παλιότεροι. Ζυμωθήκαμε με την τέχνη και τον πολιτισμό, τα πολιτικά ρεύματα.
Οι δεκαετίες που πέρασαν από τη μεταπολίτευση και δώθε δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Κάποτε δειλά βήματα προόδου, κάποτε άλματα, κάποτε οπισθοδρομήσεις.
Από το εμείς περάσαμε στο εγώ, στο βόλεμα στην καλοπέραση. Τώρα με την κρίση περάσαμε ξανά στο εμείς.
Είμαστε μια καλή γενιά. Οικοδομήσαμε έναν καλύτερο κόσμο. Όπως πάντα υποστηρίζω, υπάρχουν δύο Ελλάδες. Η Ελλάδα της δημοκρατίας, της ελευθερίας της δημιουργίας, της προόδου, του πολιτισμού, της αλληλεγγύης της συμμετοχής. Υπάρχει και η Ελλάδα του βολέματος, της αρπαχτής, της διαφθοράς, της διαπλοκής με υποδιαίρεση την Ελλάδα του τίποτα. Οι δύο Ελλάδες συνυπάρχουν διαχρονικά, άλλοτε επικρατεί η μία, άλλοτε η άλλη. Η γενιά μου στην πλειοψηφία της έζησε και συνέβαλε αποφασιστικά στην ‘’καλή Ελλάδα’’. Ακόμα κι αν κάποιοι αυτομόλησαν ή απείχαν ή ήταν απέναντι. Άλλωστε οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Έτσι αν με ρωτήσει ο γιος μου: τί έκανες στον «πόλεμο της εποχής σου» μπαμπά; θα απαντήσω για λογαριασμό της γενιάς μου: δεν λουφάξαμε δεν βολευτήκαμε αλλά συμμετείχαμε και δημιουργήσαμε, επιμένουμε και συνεχίζουμε»
Δημοτική Κίνηση ΛΥΚΟΒΡΥΣΗ-ΠΕΥΚΗ 2020
«Επετειακές επίκαιρες σκέψεις»
«24 Ιουλίου 1974! Μια μέρα σταθμός στη νεότερη ιστορία της πατρίδας μας! Μια μέρα που εμείς οι παλιότεροι υποκλινόμαστε στη θύμησή της.
Μια μέρα που η πατρίδα μας ξαναγύρισε από το σκοτάδι στο φως! Μια μέρα που πρέπει όλοι οι Έλληνες όπου και αν ανήκουν πολιτικά να γιορτάζουν όχι κατ ανάγκη με τυμπανοκρουσίες και παράτες αλλά με περίσκεψη,προβληματισμό μα προ πάντων ευγνωμοσύνη και σεβασμό σ αυτούς που τη δημιούργησαν
1967-1974! Επτά χρόνια η πατρίδα μας ανέβαινε το δρόμο του μαρτυρίου της. Επτά χρόνια στερημένα από Δημοκρατία, ατομικές ελευθερίες, κοινοβουλευτισμό και ατομικά δικαιώματα. Γιατι κάποιοι επίορκοι εθνοσωτήρες θεώρησαν ως ύψιστη υποχρέωσή τους να της τα στερήσουν όλα αυτά, πιστεύοντας πως θα την σώσουν από τον όλεθρο και τους πάσης φύσεως κατασκευασμένους κινδύνους.
Δεν είναι ώρα να θυμηθούμε εμείς οι πολιότεροι τα όσα συνέβαιναν σε έκείνη την εποχή. Είναι όμως απραίτητο και επιβεβήμένο, λαξεύοντας την ιστορική μνήμη επετειακά, να επισημάνουμε πως το τίμημα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που σήμερα γιορτάζουμε τα 40 χρόνια, ήταν και είναι βαρύ! Πλήρωσε ένας ολόκληρος Κυπριακός Ελληνισμός τις δικές μας υπερφύαλες και προδοτικές επιλογές.
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια από τις περισσότερο τραυματικές εμπειρίες του Ελληνισμού στη σύγχρονη εποχή.
Προκάλεσε την επανάληψη του μείζονος τραύματος-του προσφυγικού-που είχε γνωρίσει το έθνος το 1922! Κυρίως όμως η τουρκική εισβολή στην Κύπρο αποτυπώθηκε στη συλλογική συνείδηση ως μια πέραν του συνήθους μέτρου αποτυχία ενός δικτατορικού καθεστώτος που δεν διέθετε εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη μέριμνα για το εθνικό συμφέρον,το οποίο απαιτούσε σοβαρότητα, νηφαλιότητα, συστηματική προπαρασκευή, ανύπαρκτα στοιχεία για τους επίορκους στρατιωτικούς της κλεμμένης εξουσίας. Οι φθηνοί εθνικιστικοί λεονταρισμοί ενός ακροδεξιού καθεστώτος κατέληξαν σε μια σπαρακτικά επώδυνη καταστροφή, δείχνοντας το τραγικό μέγεθος των εθνικών του ελλειμμάτων.
Σαράντα χρόνια μετά…Πόσο διδαχθήκαμε σαν λαός από τις πληγές μας εκείνης της εποχής! Συνηθίσαμε ήδη να γιορτάζουμε την σημερινή μέρα με παράτες, δηλώσεις τετριμμένες των κρατούντων και ακριβά δείπνα στπ Προεδρικό μέγαρο, ευχόμενοι από συνήθεια ποτέ πια!! Πόσο σκύψαμε στα εθνικά μας λάθη με διάθεση ενωτικής μαθητείας για να διδαχθούμε από αυτά και να θωρακίσουμε τη Δημοκρατία μας η οποία δεν σερβίρεται στο πιάτο, σαν έτοιμο φαγητό, αλλά καταχτιέται καθημερινά από τις πράξεις μας και τις ενέργειές μας! Δυστυχώς μια ψύχραιμη και αντικειμενική αποτίμηση των σαράντα χρόνων που πέρασαν δεν δείχνει κάτι τέτοιο, με τους νέους εθνικισμούς να μας περισφύγγουν επικίνδυνα και εμείς να καυχόμεθα πως η Δημοκρατία μας αντέχει και δεν απειλείται πια…Δυστυχώς νομοτελειακά η Ελληνική ιστορία, παλιά και συγχρονη, είναι ένα κλάσμα που έχει αριθμηιτή αναμφισβήτητα τα ένδοξα ιστορικά γεγονότα της φυλής μας και παρονομαστή τη διχόνοια!!! Και όσο ο παρανομαστής μεγαλώνει τόσο το αποτέλεσμα εκμηδενίζεται.
Η σημερινή επέτειος πρέπει να είναι μια έκκληση για αναστοχασμό και έντονη αυτοκριτική όλων μας, όπου και αν ανήκει πολιτικά ο καθένας. Αυτή θα πρέπει να είναι η επιδίωξή μας και ο στόχος μας για τη συνειδητότητα του ενεργού πολίτη, του κοινωνικά υπεύθυνου σύγχρονου Έλληνα. Σαράντα χρόνια μετά το χρωστάμε στους εαυτούς μας».